Salih Kaya, 55 yaşında. 1990’lı yıllarda yaşanan çatışmalar nedeniyle köyünden Diyarbakır’a göç etmek zorunda kalan binlerce insandan biri. Köy yaşamında sadece tarım ve hayvancılıkla uğraşan Kaya, şehirde hayatını sürdürebilmek için çareyi bir çekçek arabası almakta bulmuş.

1992’den beri yük taşıyor

1992 yılında esnafın desteğiyle aldığı çekçek arabasıyla, o günden bu yana Diyarbakır sokaklarında yük taşıyarak geçimini sağlamaya çalışıyor. Ancak geçen yıllara rağmen hayatı kolaylaşmamış. Kaya, günlük en fazla 40 TL kazanabildiğini ve bu paranın birkaç dakika içinde temel ihtiyaçlara gittiğini söylüyor.

“Bu hayat değil, gerçekten hayat değil. Görüyorsun halimizi, artık bıktık” diyor ve yaşadığı yorgunluğu, umutsuzluğu açıkça dile getiriyor.

Kentin görünmeyen emekçileri

Salih Kaya’nın hikayesi, şehrin görünmeyen yüzü olan gündelik emekçilerin yaşam mücadelesini gözler önüne seriyor. Göçle birlikte gelen yoksulluk, işsizlik ve çaresizlik; çekçek arabasının tekerleklerinde her gün sokak sokak taşınıyor.

Toplumsal bir gerçeklik

Salih Kaya’nın yaşamı, yalnızca bireysel bir dram değil; aynı zamanda kentteki pek çok göçzede ve yoksul emekçinin ortak kaderini yansıtıyor. Köyden kente göçün yarattığı sosyal ve ekonomik çöküntü, hâlâ birçok ailenin hayatında derin izler bırakıyor.

Bir ekmek mücadelesinin sessiz tanığı

Salih Kaya, her sabah çekçek arabasıyla çıktığı sokaklarda sadece yük değil; umut, yorgunluk ve hayata tutunma çabası taşıyor. O ve onun gibiler, kent yaşamının görünmeyen ama vazgeçilmez parçaları. Ve hikayeleri duyulmayı, görülmeyi fazlasıyla hak ediyor.