Şeyhbızınlar, Anadolu’nun farklı bölgelerinde yüzyıllardır yaşayan, köklü bir Kürt aşiretidir.
Dilleri ve kültürel yapılarıyla dikkat çeken bu topluluk, özellikle dilsel özellikleriyle diğer Kürt gruplarından ayrılır.
Kökenleri, İran ve Irak Kürdistanı’na dayanan Şeyhbızınlar, Goranice ve Soranice’ye yakın bir lehçeye sahiptir. Bu durum, Anadolu’daki birçok Kürt için onlara farklı bir tını kazandırmıştır.

Göç haritası: Siverek’ten Haymana’ya uzanan yolculuk

Şeyhbızınların Anadolu’daki yolculuğu, tarih boyunca birçok yer değişikliğiyle şekillenmiştir.
İlk olarak Siverek, Diyarbakır ve Harput gibi bölgelere yerleşen aşiret, zamanla Haymana’ya göç etmiştir.
Bugün Haymana çevresinde yaklaşık 30 köy Şeyhbızınlara aittir ve burası aşiretin en yoğun yaşadığı yerlerden biri hâline gelmiştir.

Osmanlı politikaları ve yeni yerleşim alanları

Osmanlı döneminde uygulanan iskan ve ekonomik politikalar, Şeyhbızınları daha da kuzeye taşımıştır.
İstanbul’un et ihtiyacını karşılamak üzere Sakarya, Sinop ve Kastamonu gibi bölgelere göç ettirilen Şeyhbızınlar, bu bölgelerde hayvancılık ve ticaretle meşgul olmaya başlamıştır.

Günümüzde Şeyhbızınlar: Ankara ve Türkiye’nin dört bir yanında

Bugün özellikle Ankara’da, hal ve pazar işletmeciliği başta olmak üzere pek çok sektörde aktif olan Şeyhbızınlar, hayatın birçok alanında kendilerine yer edinmiş durumdadır.

Topluluk içinde eğitim, sanat, bürokrasi gibi alanlarda da önemli isimler çıkmıştır.
Bunlardan biri olan, eski diplomat ve aynı zamanda Pîjok Dergisi’nin yayın kurulunda yer alan Erhan Akbenli, aşiretin Anadolu’ya uzanan göç serüvenini Şoperêç için anlattı.

Göçlerle şekillenen bir kimlik

Şeyhbızınlar, sadece bir göç hikâyesi değil, Anadolu’nun çok kültürlü yapısında kendine sağlam bir yer edinmiş, diliyle ve yaşam biçimiyle farklılaşan önemli Kürt topluluklarından biridir.
Köklerinden kopmadan, farklı coğrafyalara uyum sağlayan Şeyhbızınlar, bugün hem kültürel devamlılık hem de ekonomik varlık açısından dikkat çeken bir örnek oluşturur.

Göç ettikleri her yere sadece kendilerini değil, bir dili, bir kültürü ve bir hafızayı da taşıdılar.